نقص های مرتبط با سن در سلول های ایمنی ذاتی

 از اوایل دهه 1990، سیستم ایمنی و ذاتی و به طور فزاینده ای برای هر دو نقش مهم خود در مصونیت کلی و پیچیدگی قابل توجه آن  شناخته شده است.. مسئله مهمی  که در اینجا باید تاکید کنیم این است که  که مطالعات پیری سیستم ایمنی ذاتی به مصنوعات  ویروسی بسیار حساس است .  اولا، ایزوله کردن سلول و های  و مولکول های ایمنی ذاتی باتوانایی پیش فعال کردن آن  سلول ها و مولکول ها دارند و در نتیجه پاسخ های عملکردی آنها را  منحرف  می کنند. دوما، گسترش جمعت ویروسی سلول های ایمنی ذاتی در حضور سیتوکین ها و فاکتور  رشد (به عنوان مثال، در پراکندگی واکسن DCs و ماکروفاژها) دارای توان بالقوه  برای  اتنخاب بهترین تولید کنندگان می باشد و در نتیجه اختلافات مربوط به سن در محیط زنده  را  که ممکن است وجود داشته باشد مبهم سازد  . بعد، همانطور که قبلا ذکر شد، تنوع سلول های ایمنی ذاتی  در تفکیک  دقیق زیر مجموعه سلولی  (به عنوان مثال، ماکروفاژهای M1 از ماکروفاژهای M2 و زیر مجموعه سلولی  NKاز یکدیگر) برای جلوگیری از جمعیت مخلوط و نا همگون  سلول مهاجم  را القا می کند .  در نهایت، بسیاری از سلول های ایمنی بدن ذاتی همان رده ممکن است به شدت در طول عمر خود DCs) و ماکروفاژها  در خون و اندام های لنفاوی چند هفته زندگی می کنند در حالی که  عمر  آنهایی که در بافت ها زندگی می کنند،  به چندین دهه می رسد ) متفاوت هستند . بنابراین، احتمال دارد که زیر مجموعه های سلولی با عمر  کوتاه مدت تحت تأثیر سن، محیط خود و یا نقص به ارث رسیده از  سلول پیشساز قرار بگیرند ، در حالیکه سلول هایی  با طول عمربیشتر  می توانند سلول های واقعی مستقل، نقص های مرتبط و با سن را جمع سازند . بنابراین، به طور کلی، مطالعات ایمنی ذاتی، درون  محیط زنده  اعتبار داده می شود و یاحداقل در خارج از محیط زنده دستکاری می شود، سلول های اولیه یا مولکول های جدا شده و در حالت ایده آل نیز استفاده از نشانگر ردیابی طول عمر مانند آنهایی که برای  مطالعه سلول های T   بکار می رود  .  در سراسر جهان،  پیام سیتوکین تولید پراکسید و  نیتریک اکساید  و عملکرد فاگوسیتوزی  نوتروفیل ها (به عنوان سلولهای CD11b + Gr-1 + تعریف شده) همه  در افراد مسن کاهش می یابند . چنین تغییراتی اغلب با  پیش آگهی ضعیف در مواجهه با عفونت باکتریایی و سپسیس  ارتباط دارد. سیگنال PRR گزارش شده است که  در نوتروفیل های قدیمی کاهش یافته است و در مورد گیرنده TLR1، این ممکن است به بیان پایین آن  در سلول مرتبط باشد. مشخص نیست کدام یک از این نقص ها به نوتروفیل های قدیمی بستگی دارد. سلول های NK تغییرات جمعیت مرتبط با سن وتبدیل از بلوغ کمتر سلول، CD14 + CD56dim ،زیر مجموعه  سلولی تولید کننده سیتوکین در  بالغ،  زیر مجوعه سلولی+CD14  CD56bright+ f  را به نمایش می گذارند. با این حال، در  کارکرد  زیر مجموعه سلولی  کاهش فعالیت  (ترشح سیتوکین و سمیت سلولی )  ونیز  مهاجرت کاهش یافته و تنوع فعال سازی  و  گیرنده های  مهار کننده را از خود نشان داده است . چنین نقصی به طور مستقیم افزایش حساسیت موش های سالم به اکسترولیا  نشان می دهد.  توانایی ماکروفاژها در  فاگوسیتوز سلولهای  آپوپتوز در هر دو موش و انسان تا حدودی کاهش یافته است  که باعث ایجاد این سوال  است که این اختلال تا چه مقدار ممکن است  به درجه پایین تر  التهابات  بحث  شود. پاسخهای ناقص به PAMP ها  همچنین شرح داده شده است، که از فسفوریلاسیون کاهش یافته  تا  فعال شدن آنزیم ها برای کاهش و تاخیر در ترشح سیتوکین و فاگوسیتوز قرارگرفته است . تغییرات مربوط به سن در DCs شامل جذب کمتر آنتی ژن ها و / یا میکروب ها و در نتیجه در  تکامل محیط زنده کاهش می یابد ،  که نشان دهنده کاهش مهاجرت و بیان  مولکولهای کمک محرکی و سیتوکائین کلیدی لازم برای تحریک  سلول T  می باشد.  علاوه بر این، کاهش مقدماتی نیز توصیف شده است، و اهمیت این نقص به ویژه  در مواردی که میکروارگانیسم ها از آنتی ژن مستقیم جلوگیری می کنند مشهود بوده است ، نقص های  مشخص  در  مولفه های مهاجر  بعضی زیرمجموعه های سلولی  DC دیده شده است. به طور مشابه ماکروفاژهای وDCs   قدیمی واکنش کاهش یافته به لیگاندهای  سیستم ایمنی  در یک سطح ترانسکریپتوم و ترشح سیتوکین از خود بروز می دهند. برای هر دو ماکروفاژ و DC، بحث این  است که آیا ممکن است به دلیل کاهش PRRs باشد یا نه . به طور کلی، در حالی که سلول های ایمنی ذاتی  با  پیری ،نقص مشخص از خود بروز می دهند ، کمتر آشکار است که آیا چنین نقص (و نقایص) سلولی ذاتی بوده  و یا از  محیط ناشی می شود. .
تغییرات توسعه یافته و مبتنی با  تنوع  گیرنده  با روند  پیری
 لنفوسیت T و لنفوسیت B به طور قابل ملاحظه ای در روند پیری  تحت تاثیر قرار می گیرند. برخی از این تغییرات در اوایل رشد سلول های بنیادی خون وریدی و سلولهای پیشرو هر دو رده شایع است .  علاوه بر این، نقص مبتنی بر پیری در استروما تیموس و مغز استخوان دیده شده است. حداقل برای سلول های T، به نظر می رسد که کاهش عمده ای  در تنوع گیرنده های آنتی ژن   TCRs)   ( وجود ندارد.   تنوع TCR در انسانهای  مسن تر که دو تا پنج برابر در خون کاهش یافته و در گره های لنفاوی LNs) )انسان های  بالاتر از60 ساله 30 بسیار متنوع است. داده های موش  با این ارزیابی  سازگار  می باشد .  این امر در تناقض با مقایسه  پاسخ TCR حرکتی  در موش بوده ، که به شدت با پیری محدود شده است.