متا ژنوم و اکسپوزوم

سیستم ایمنی توسط بسیاری از تأثیرات غیرمستقیم در  طول عمر، از جمله حملات فیزیکی و شیمیایی (سموم محیط زیست، تابش و غیره) و قرار گرفتن در معرض دنیای متنوع از میکروارگانیسم ها شکل می گیرد .  همه این عوامل، گاهی اوقات به طور کل به نام 'اکسپروزوم ' دارای پتانسیل قوی برای پیر شدن سیستم ایمنی بدن است. مطالعات ایمونولوژیک  بافت مرتبط با روده نمی توانند در غیاب کلنی  میکروبی به درستی رشد کنند.به طور مشابه، کلونیزاسیون میکروبی برای تعیین تکثیر هوموئستازیک  سلول های T سیستماتیک بسیار تعیین کننده است . تئوری تجمعی در مورد تغییرات در میکروبیوم با پیری، و در انسان نشان داده شده است که برخی از این تغییرات با افزایش سطح التهاب در بزرگسالان سالم که در خانه های سالمندان زندگی می کنند مربوط است . فرض شده است که انتقال از میکروب ها در اپیتلیوم روده ممکن است در ارتباط با  این فرایند باشد .این مکانیزم نیز می تواند  آنتی ژن های جدید که می تواند  زیر استانه سلول های TN به سلول های TVM یا سلول های TCM  را تحریک کند فراهم میسازد. یک نکته مهم این است که در جونده های آزمایشگاهی، شرایط بدون پاتوژن ، سیستم ایمنی بدن بدون چالش با  میکروارگانیسم های محیطی باقی می ماند  و به همین ترتیب شبیه است یک نوزاد تازه متولد شده قبل از کلونیزاسیون کامل میکروب می باشد .  در مقابل، موش های بالغ وحشی بالغ یا موش ها از فروشگاه های حیوان خانگی، و همچنین موش های اختصاصی بدون پاتوژن همراه با "عمو زاده ها  حیوان " از فروشگاه های حیوان خانگی،  سیستم ایمنی بسیار متفاوت و خیلی بیشتر شبیه  انسان  از خود بروز می دهند . تخمین  بهتر پیری اسیستم ایمنی انسان نیاز به تجزیه و تحلیل پیری سیستم ایمنی در حیوانات با مواجهه مادام العمر با میکروبی گسترده و تنوع محیطی شایع در مجاورت   انسان  دارد.   مطالعات مشابه با قرار گرفتن مدل  موجودات زنده  در معرض  آلودگی هوای معمولی  تجربه شده توسط انسان نشان داده است که فعال سازی گسترده سیستم ایمنی ذاتی بسیار متفاوت از آنچه در شرایط بدون پاتوژن دیدیم است  . در زمینه سیستم ایمنی بدن پیری و پیری عمومی، محل مخصوصی در متا ژنوم و متعلق به عفونت های مداوم است،که مصونیت استریل منجر به پایان نمی شود، بلکه به جای آن برای زندگی ارگانیسم باقی می ماند. برخی از این عفونت ها از جمله عفونت با ویروس نقص ایمنی بدن انسان ویروس هپاتیت C یا انگل مالاریا ،  بر اقلیت جمعیت  تاثیر می گذارد  (اگر چه تعداد افراد آلوده می تواند هنوز هم در صدها  هزار در میلیون نفر باشد)، مزمن و سیستمیک هستند، و منجر به بیماری بالینی آشکار فرد می شود. مگر اینکه در طولانی مدت درمانی با دارو کنترل می شوند،  که  بخشی از پیری طبیعی در نظر گرفته نمی شوند . در مقابل، عفونت های ویروس هرپس  در سراسر جهان وجود ، بیش از نیمی از کل جمعیت را تحت تاثیر قرار می دهد ، مگر اینکه آنها در افراد مبتلا  ایمنی به ویروس دوباره فعال می شود و به ندرت  مشکل سلامتی بروز می دهند . از آنجا که اکثر انسان ها با این عفونت ها  افزایش سن می یابند ، آنها می توانند بخشی از فرایند پیری  طبیعی  انسان باشند . تنها نماینده برجسته  این گروه، CMV، که  برای دستکاری تعداد زیادی  پارامترهای ایمونولوژیک  شناخته شده مورد بحث قرار میدهیم  و به طور منحصر به فرد مرتبط  با  پیری سیستم ایمنی بدن ، بیماری قلبی عروقی در بزرگسالان و حتی مرگ و میر همه موارد می باشد .   CMV واقعا  یک  چهره  متضاد سیاه سفید سیستم ایمنی بدن را نشان می دهد . این ویروس گسترش جمعیت خاص آنتی ژن TCD8 +  و سلول های CD4 + T در طول عمر را بر عهده دارد ،  که  بسیاری از آنها به طور کامل تمایز یافته،و دارای ترشح  سمیت سلولی  و التهابی هستند  .  این مکانیسم را فراهم می کند که در  آن سلول های TEM-EMRA هدف  که  می توانند سیتوکین های التهابی و مولکول های سیتولیتیک را که باعث افزایش التهاب و آسیب سلول های  سرطانی  و بافت  شوند  ، را  ترشح کنند.   CMV همچنین  می تواند  سلول های  رده مونوسیتیلیک ، و همچنین سلول های اندوتلیال و سلول های دیگر (شکل 4) را الوده کند ، که توضیح می دهد که چرا اغلب در محل بیماری شریانی وجود دارد . در حال حاضر مشخص نیست که CMV عمدتا  تحت کنترل تجمع سلول های TCD8 + خون و یاTCD8+   ساکن  بافت می باشد . فرض  شده است که  گسترش جمعیت سلول های T ناشی از CMV ممکن است  خزانه سلول T   را محدود سازد و  نقض پاسخ ایمنی به دیگر میکروارگانیسم ها بدنبال داشته باشد. مطالعات موش ها با عفونت مادام العمر باCMV شواهدی از کمبود ایمنی نشان داده  است. با این حال،شواهد  فزاینده افزایش مرگ و میر از دیگر عفونت در حیوانات آلوده به  CMV   وجود ندارد . علاوه  بر این، تئوری  نشان می دهد که CMV می تواند  برای ایمنی بدن میزبان مفید باشد .  مطالعات نشان داده اند که ایمنی هترولوژیکی در موشها به طور مداوم از طریق افزایش فعال شدن ویروس هرپس  از  طریق ایمنی ذاتی بهبود یافته ،  و پاسخ های بهبود یافته واکسیناسیون در بزرگسالان مبتلا به CMV  اما نه آلوده شدگان قدیمی تر نشان داده شده است. علاوه بر این،  مدل موش ازمایشگاهی نیز از فقدان عوامل استرس زای طبیعی رنج می برد که  ویروس فیزیولوژیکی را در میزبان دوباره فعال می کند (روانی ، جسمی، شیمیایی و عفونی استرس زا). عفونت با ویروس نقص ایمنی بدن انسان  مورد خاص  عفونت مزمن می باشد  که توسط درمان موفق ضد رتروویروسی تغییر یافته است. در نیمکره غربی، این عفونت دیگر مرگبار نیست، گرچه پیری در حالت آلودگی با این ویروس یک مجموعه خاص از مشکلات از جمله early comorbidities و progeroid phenomena به همراه دارد. تحقیق در مورد این موضوع برای روشن ساختن میزان ویروس، ویروس انسداد زخم روده   ، درمان ضد رتروویروسی و همزمان عفونت های فرصت طلبانه به این عوارض کمک می کنند ، ادامه دارد . این که آیا و یا چگونه متاژنوم  و / یا اکسپوزوم و(ها) در   تعامل  با پیری سلولی برای تولید تغییرات اپی ژنتیک در لنفوسیتها هستند  در حال حاضر نامشخص است .